At, Türk insanının tarih boyunca kimseye emanet edemeyecek kadar sevdiği, değer verdiği tutkusu… Onların en asil, en sadık dostları atlardır. Orta Asya Türkleri geleneksel olarak atlarını kışın açık ağıllarda tutar, yazın yılkı olarak dağa bırakırlar. Soyu bu kısraklardan ve aygırlardan gelen atların en iyi cins olduğuna inanırlar. Bu at yetiştirme biçimi, Türk ve Moğolların yüzyıllardır Asya bozkırlarında sürdürdüğü yaşam biçimidir. Yılkı, Anadolu’da beslenemediği için kışın doğaya bırakılan, yazın toplanan atı ifade eder. Zaman içinde ise atların, başıboş olarak doğaya salınması anlamına gelir. Afyonkarahisar’ın Sandıklı ilçesinin çatısı Akdağ’ın 1600 metre yükseklikteki Kocayayla’sında böyle yabani at süreleri ürer. Zirvesi 2500 metre yükseklikte olan Akdağ’da, yılkı atları yabani yaşamın bir parçasıdır. Yılkı atları, 10-12 attan oluşan öğrekler yani gruplar halinde yaşarlar. Çünkü, kışın zor şartlarında kendilerine saldırmak isteyen kurtlarla bu şekilde mücadele ederler. Her öğreğin bir lideri olur. Liderlerin birbirleriyle çatışması da eksik olmaz. Bu doğa koşullarında ve birbirleriye yaptıkları mücadelede ayakta kalanlar yaşamaya devam eder. Yılkı atları, Akdağ’ın kekik kokan yaylalarında, bütün asalet ve zarafetleriyle ve endamlarıyla dörtnala özgürlüğe koşarlar. Yılkı atlarının özgür dünyası İz’de ekrana geliyor.