Kalın gövdeli bir ağaç, “yüzlerce” insan ömrüne bedel..
Koca bir orman , bazen “tek bir” insanın hatasıyla yitip gider.. Ne garip, değil mi?
Burası Küre Dağları! Burda, ister bir plazada çalışan üst düzey yönetici olun, ister bir ofiste avukat, ister handa çaycı, ister okulda bir öğretmen...Farketmez. Doğanın karşısında her birimiz “insan” kadarız. Burda doğanın hükmü geçer!
İnsana geçit vermeyen yollar, dik yamaçlar, kanyonlar ve doğanın izin verdiği kadarını bilebildiğimiz mağaralar karşılar sizi Küre’de. Kurtgirmez Ormanı’na araçla gitmeye kalkarsanız, arabanın içinde hoplaya zıplaya gidersiniz. Bir yerden sonra telefon çekmez. İyi ki de çekmez; çünkü çekse teknolojinin sınırsızlığını cebinize taşıyan telefonlarınızdan maillere bakmaya kalkardınız. Facebook’a girer “en azından bir göz atayım.” derdiniz. Bir şeyleri beğenirdiniz! Sanal görüntülere, sanal tepkiler verirdiniz “doğalın” ortasında.
Karşınızdaki gerçek doğa manzarasını kaçırmak pahasına -tamam hepiniz değil- ama bir çoğunuz yapardınız bunu. Haksız mıyım?
Neyse ki maillerinize,mesajlarınıza bakamazsınız, bakamazsınız da hatırlarsınız “doğal” olan neydi? Doğa nasıldı biz onu kirletmeden? ”Bazı yerlerde telefonunuzun çekememe ihtimalinin “normal” olduğunu anımsarsınız. Şehirlerin koşturmacasına endeksli nefes alış verişleriniz normal ritmine döner burda. Ve garanti veriyorum; rahatlarsınız.

Doğanın Kanunu kuşağımız için 26-30 ekim tarihleri arasında Küre Dağları Milli Parkında yapılan çalışmaları içeren ve parkın, Pan Park (Protected Areas Network) olma yolundaki çalışmalarını aktardığımız; “Küre:Doğaya Saygı” belgeselinin çekimleri için Kastamonu’daydık.
WWF’ten Duygun Baştanlar, UNDP’den Yıldıray Lise ve mağaracı arkadaşımız Çağan Çankırılı da bize Ankara ve İstanbul’dan katıldılar.
1999 yılında; Dünya Koruma İzleme Merkezi ve uluslararası Doğayı Koruma Vakfı tarafından; Avrupa ve çevresindeki ekolojik bölgelerde yer alan ve acil olarak korunması gereken 100’ü aşkın orman alanı belirlendi. “Avrupa Ormanlarının sıcak noktaları” olarak adlandırılan bu alanlardan  9’u Türkiye’de.. Küre Dağları Milli Parkı’da bu 9 sıcak noktadan biri.
Küre dağları milli parkı, doğa koruma açısından birçok ulusal ve  ve uluslararası kriteri barındırdığından, Türkiye’nin önemli bir bitki alanı. Küre’de yıkılan ağaçlar, olduğu gibi alanda bırakılıyor. Doğasından koparılmayan bu anıt ağaçlar da farklı bir tablo oluşturuyor, göğe yükselen uzun yeşil gövdelerin gölgesinde..
37.000 hektarlık milli parkı çevreleyen, 80.000 hektarlık bir tampon bölge söz konusu..
Doğaya bağlı, doğaya dost bir ekonomi hüküm sürüyor burda. Küre dağlarına yüzünü dönmüş, ahşap evinde, tahtadan kaşık yaparak geçinen Asım Erdoğan ve oğlu yörenin en ünlü kaşıkçı ustalarından..
Orman Koruma Alanları  yönetiminin Güçlendirilmesi Projesi kapsamında, tampon bölgelerde yaşayan yöre halkına , doğayla bütünleşecek yeni ekonomik kulvarlar açmak hedefleniyor. Gelen ziyaretçilerin konaklaması için yeniden restore edilen yüz yıllık konaklar bunun en güzel örneği.. Konaklarda çalışan insanlara, doğaya dost ekonomi kolu açılmış oluyor bu şekilde.
Kartpostal gibi manzaralar ve insanlar hatırlıyorum çekimlerin üzerinden zaman geçmesine rağmen. Zümrüt Köy’e beyaz atıyla gelen Hatice Teyze, -onun güzel tanımıyla aktarıyorum- ekoturizmin tanımını  şöyle yapıyor: “Ökoturizm, halka garışmak demek. Misal ökoturizm olmasa sen beni nerden tanırsın, ben de seni nerden tanırım.”
Rengarenk elbiseleri ile gökkuşağı gibi ortalarda dolaşan kadınlar, Küre Dağları’ndan topladıkları mantarları gelen turistlere satıyorlar. Nacizane önerim; mantar yemeden, hatta almadan dönmeyin. Şehirde bir daha öylesini bulmanız mümkün olmayabilir.
Mantar Mağarasındaki çekimler boyunca, Kör Ali lakaplı “Ali Subaşı” bize rehberlik etti. Kendi aracıyla çekim yapacağımız alana giderken, önde kameraman arkadaşım Ethem, arkada mağaracı Çağan ve ben, oradan oraya savrulduk. Buarada camı kapanmayan arka pencerelerden içeriye giren, ağaç dalları ve çalı çırpılarla arabanın içinde bile kendimi doğanın göbeğinde hissettim! Yolda egzosumuz koptu. “Çıktı, kırıldı” gibi bir ifadeden ziyade, “koptu” demeyi tercih ediyorum. Çünkü bir yere savruldu gitti. Sonra neyse ki bulduk da, Ali abi attı bagaja, yola devam ettik. Üzerine fazla düşünmeye gerek yok. Ormanın göbeğinde, dört yanımız kalın ağaç gövdeleri... Olur (!) böyle şeyler..
Son olarak, Milli Park Müdürü, İsmail Menteş’in  yaptığı akıllı işlerden bahsetmeliyim.
Trajiktir, politik düzenin “yeşile” kıyım konusunda, gözü pek kara.
Neyse ki bu bölgede, Milli park sınırları içinde yerleşim yeri yok. Halk; 100’e yakın köyü barındıran tampon bölgede yaşıyor. İsmail Menteş, ekoturizm yapılan bölgelerde, konaklarda “doğal” yemeklerin yapılmasını ısrarla savunuyor. Konakların dizaynından, yapılabilecek aktivitelere kadar her şeyi özenle planlıyor. İçiniz rahat olsun; akıllı bir adama emanet Küre..

 “Türkiye’nin birçok noktasında; doğa “yeşil için son çağrısını” yapıyor!
Endemik birçok bitki, bir daha açmamak üzere soldu..
Ağaca tapmalı, toprağın dizlerine kapanmalı insanoğlu doğanın karşısında.. Yoksa;  yakındır sonu.”
Yeşil Küre’nin içine bakıp bunları gördüm ben.
Ağaçlar yerine, binaların fotosentez yapacağı fantastik bir dünya şimdilik görünmüyor!

Bilgine insanoğlu...

Dilek Mayatürk

"Küre: Doğaya Saygı" Programı Yapım Sorumlusu