“İşte çocukluğumun ve ilk gençliğimin haritalarındaki adalar beni, sonunda bir gün özlediğim adaya tesadüfen bırakıverdiler. Yaşım orta yaşı bulmuştu ama, nihayet asıl yuvama dönmüştüm. Sanki on dört yaşında sarışın bir oğlanken basıp gitmiştim. Bir motor beni alıp büyük şehirlere götürmüştü. İşte bitkin, işte yorgun, işte hepsini yitirmiş, gittiğim motorla geri dönmüştüm.”

Haritada Bir Nokta-Sait Faik Abasıyanık, adanın insanlarını, sokaklarını, martılarını, faytonlarını, vapurlarını soluyarak nefes almış; kurşun kalemi ve kağıdıyla vermiştir nefesini. Adanın her sokağından Sait Faik seslenir sanki. Her köşesi “Bu hikayeyi burada mı yazmış acaba?” dedirtir insana. Sanki her yüz, yaşına aldırış etmeksizin onu görmüş, onunla konuşmuş gibidir. Sait Faik Abasıyanık’ın yaşadığı, ölümünden sonra müze olarak kullanılan evin fısıldadıkları eşliğinde ve Abasıyanık’ın adalı arkadaşlarının, araştırmacıların yorumlarıyla Sait Faik’in adada yankılanan sesine kulak verelim.