Pisin yakıştığı bir şehir. Kafanızı yere çevirip gördüğünüz çer çöpün sevimsizliğini, kafanızı yukarı kaldırıp gördüğünüz manzaranın huşusu alıp götürüyor. Halep’in bir karakteri ve onu karşı konulmaz kılan bir karizması var. Dünya Miras Listesi’nde yer alması boşuna değil

Eski Halep ve Yeni Halep diye ikiye ayrılan şehirde, beton bina yapımı katiyetle yasak. Her yer taş bina, ve her taş bina az katlı. Eski Halep’in ortasında şehrin kabarmış göğsü gibi yükselen Kale’den şehrin rengini görüyorsunuz. Kahverengiden sarıya dalgalanan bir taş tarlası gibi. Gerçek kirliliğin betonlaşma olduğunu, pası pisine rağmen Halep’in yaydığı taş ışıltısı gösteriyor

Şehre sinik egzotizm, onun oryantal tabiatına işli müslüman, hristiyan ve musevi dokunmalarda gizli biraz. Labirent kadar dar bir sokakta, peşisıra dizilmiş üç ayrı han mesela, üç farklı mimari stilde yapılmış. Pencere kenarı motifleri, görkemli kapılar, üzerinde fransızca yazan mektup kutuları, taş merdivenler, ve bunlara sanki süs diye sıvışmış yeşil sarmaşıklar var her her yerde.

Halep’in Kapalıçarşısını, kalesini, camilerini, kiliselerini dolaştım. Eski bir akıl hastanesinin daracık hücrelerinde yankılanan su sesini dinledim. Yedi yüz yıllık taş bir binada geleneksel zeytinyağı sabunu nasıl yapılırmış öğrendim. Ermeni Mahallesi’ndeki taş evlerin içindeki mağaraları gezdim. Köhne ve salaş bir lokantada “ful” yedim. Sokakta tanıştığım birinin evine girdim, ve evlerindeki kuyulara, ibadethanelere şaşırdım. Daha neler neler yaptım...